 |
 |
 |
|
Σελίδα 1 από 3
Οι επιχειρήσεις, αναζητώντας όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία, μετακινούνται σε χώρες με χαμηλότερο εργατικό κόστος. Πώς μπορούν να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες χωρίς βλάβη των εργαζομένων; Λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, η συζήτηση με το Μανώλη Θεοφανόπουλο ενίσχυσε την πεποίθησή μας ότι η προσέγγιση "από τη βάση προς την κορυφή" είναι πάντα μια ανοικτή πιθανότητα. Όσο υπάρχουν πολίτες που σκέπτονται και προτείνουν, έχουμε ακόμη ελπίδες. από την Σίσσυ Ανδριτσοπούλου Γύρω από ένα καλοκαιρινό τραπέζι σε νησιώτικη εξοχή βρέθηκα να παρακολουθώ τη συζήτηση φίλων και γνωστών, μερικοί από τους οποίους εκλεγμένοι εκπρόσωποι της τοπικής κοινωνίας. Το θέμα, ο καθαρισμός των ακτών και η διαχείρισή τους κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Η συζήτηση άναψε και τα διλήμματα πολλά: να αναλάβουν την καθαριότητα υπάλληλοι του δήμου και αν ναι, με τι λεφτά, αφού ο προϋπολογισμός δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες; Να δοθεί κάθε ακτή σε ιδιώτη προς εκμετάλλευση, ώστε να αναλάβει αυτός και το κόστος της διαχείρισης; Και τότε, δεν μετατρέπεται άραγε ένα δημόσιο αγαθό σε εμπορικό προϊόν; Στο σημείο αυτό, κάποιος πέταξε την ιδέα της ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού. Πρόκειται βέβαια για την πρακτική της περίφημης υπεργολαβίας ή κοινώς outsourcing, με τις γνωστές αρνητικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους/ες. Επειδή όμως καμία διάσταση της «οικονομίας της αγοράς» δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ξεκομμένη από τις υπόλοιπες, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η υπεργολαβία έχει παρουσιασθεί ως ένας τρόπος για να αντιμετωπισθεί η «μετανάστευση» των επιχειρήσεων σε χώρες με χαμηλότερο εργατικό κόστος και η συνεπακόλουθη απώλεια θέσεων εργασίας. Και πάλι διλήμματα μπροστά μας, δηλαδή. Ίσως πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Ίσως ήρθε απλούστατα η ώρα να τα αντιμετωπίσουμε.Γι’αυτό απευθυνθήκαμε στον Μανώλη Θεοφανόπουλο, ο οποίος, συνεχίζοντας την γνωστή στην Ελλάδα παράδοση των διανοούμενων δικηγόρων, έχει προτείνει μια καινούρια μορφή εταιρείας. Πρόκειται για την «εταιρεία αυτοδιαχείρισης» που ήρθε, δυστυχώς, στην επικαιρότητα όταν με τόσο τραγικό τρόπο και με θύμα την ίδια την Κ. Κούνεβα, αποκαλύφθηκαν στο πανελλήνιο, φοβάμαι και πανευρωπαϊκά, οι πρακτικές που εφαρμόζουν οι εταιρείες υπεργολαβίας. Σήμερα, η «εταιρεία αυτοδιαχείρισης» μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημα των φίλων μας στο νησί που ψάχνουν τρόπους να διατηρήσουν τις ακτές καθαρές αλλά και να μην τις μετατρέψουν όλες σε πλαζ, επίσης στο πρόβλημα των επιχειρήσεων που θέλουν ή πρέπει να δώσουν σε εξωτερικούς συνεργάτες ένα τμήμα της παραγωγής τους, αλλά και στη μικρή ομάδα των καλλιτεχνών που αναζητούν τρόπους να προωθήσουν τη δουλειά τους. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: η εμπειρία του Μανώλη Θεοφανόπουλου στη διοίκηση των επιχειρήσεων και στο λεγόμενο «εταιρικό δίκαιο» αποτέλεσε τη μήτρα για τις ιδέες που συζητήσαμε και που παρουσιάζουμε παρακάτω. Γιατί κατά τη γνώμη σας τόση έμφαση στην υπεργολαβία; Γιατί το «outsourcing», όπως είναι το άλλο του όνομα, είναι μια μορφή οργάνωσης, που όταν λειτουργεί σωστά βοηθάει στην ευελιξία των επιχειρήσεων και δημιουργεί θέσεις εργασίας. Γι’αυτό θεωρήθηκε απάντηση στη «μετανάστευση» των επιχειρήσεων. Όμως, δεν έχει νόημα για τις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την καρδιά του προβλήματος, που είναι η τεράστια διαφορά του μισθολογικού κόστους στην Ελλάδα σε σχέση με το μισθολογικό κόστος στις χώρες υποδοχής των μεταναστευουσών επιχειρήσεων ή στις χώρες προέλευσης των πολύ φθηνών ξένων προϊόντων. Οι λύσεις που ακούγονται στο δημόσιο διάλογο μέχρι σήμερα αφορούν είτε τη νομοθετική απαγόρευση είτε τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων. Όμως, και η διεθνής εμπειρία και η επιστημονική έρευνα δείχνουν ότι τέτοια μέτρα οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση την οικονομία και το κυριότερο, είναι σε βάρος του εργατικού εισοδήματος. Πώς μπορούν λοιπόν να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες χωρίς βλάβη των εργαζομένων; Πολλές συνταγές έχουν προταθεί, χωρίς καμία από αυτές να εγγυάται την επιτυχία. Αυτό βέβαια αφορά και τις ιδέες που αναπτύσσονται παρακάτω αφού αυτές δεν έχουν καν δοκιμασθεί στην πράξη. Υπάρχουν όμως και κάποιες συνταγές που εγγυώνται την αποτυχία. Μία από αυτές είναι η συρρίκνωση του εργατικού κόστους με την μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και τον περιορισμό των προστατευτικών της εργασίας νόμων. Είναι προφανές ότι, ακόμη και αν επιτύγχανε μια τέτοια συνταγή να εξασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων εντάσεως εργασίας, η κοινωνία θα είχε αποτύχει στο βασικό της στόχο που είναι η ευημερία των μελών της. Αλλά και με στυγνά οικονομικά κριτήρια αν το δει κανείς, ο αναπόφευκτος περιορισμός της ζήτησης από τη μείωση των μισθών αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε ύφεση την οικονομία. |
