 |
 |
 |
|
Χωρίς λόγια πολλά. Μόνον οι σκέψεις, το συναίσθημα και τα πρόσωπα. Πρόσωπα πολλά. Μα κυρίως οι άνθρωποι.
από την Κυριακή Τριπερίνα Άνθρωποι κουρασμένοι, με σκληρά χέρια και μάτια, άνθρωποι δυνατοί με βλέμμα επίμονο, αθώοι και φοβισμένοι, άνθρωποι αγωνιστές, ηττημένοι, φιλόνικοι, εύθυμοι κι ευαίσθητοι. Κι οι ερωτήσεις. Με έπιασε η αστυνομία. Τι να κάνω; Έχει πολύ σκοτάδι. Εγώ δεν πιστεύω σε κανέναν θεό. Αυτός όμως που μ'αρέσει είναι ο Βούδας. Πρέπει να πέρασε πολύ καλά στη ζωή του. Ενώ ο Χριστός; Είναι ωραία η δημοκρατία. Στη χώρα μου μιλούσαμε πολύ σιγά. Καταλαβαίνεις; Χαρτιά; Τι χαρτιά; Αφού σου λέω ποιος είμαι. Κρίση; Ποια κρίση; Εγώ στα έξι είδα το σχολείο μου να βομβαρδίζεται και τους συμμαθητές μου σκοτωμένους. Θα σταματήσω να είμαι ξένος; Ναι, κολυμπώντας ήρθα. Και δύο φορές μάλιστα. Την πρώτη με γύρισαν πίσω. Δεν με πιστεύεις; Γιατί μου μιλάτε στον ενικό; Αν ήμουνα Έλληνας θα κάνατε το ίδιο; Περνούσα από ένα θέατρο και είχε πολύ κόσμο έξω. Ντράπηκα, αλλά τελικά είπα: θα μπω. Κι εγώ ηθοποιός δεν είμαι; Τόσα λόγια μαθαίνω κάθε μέρα. Μπορώ να γυρίσω στην πατρίδα μου μετά από τόσα χρόνια; Να της πω το κανονικό μου όνομα ή να πω ότι με λένε Γιάννη; Γιατί εμείς να ζούμε σαν να μην υπάρχουμε; Κουράστηκα ν’ακούω συνέχεια για μετανάστες. Περπατάω στο δρόμο και όλοι με κοιτάνε. Άλλα θέματα δεν υπάρχουν; Εσύ δηλαδή γιατί είσαι Ελληνίδα; Κυριακή, γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά; Επειδή δεν έχω απαντήσει ακόμα. |
