 |
 |
 |
|
Εδώ και λίγο καιρό η Ευρωπαϊκή οικονομία ζει σε μια απόλυτη σχιζοφρένεια. Πραγματικά, η πρόταση της Μέρκελ για τη συμμετοχή των επενδυτών στο κόστος διάσωσης των περιφερειακών χωρών με το προαναγγελθέν «κούρεμα» των ομολόγων τους θυμίζει το σύνθημα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Είναι φανερό ότι η Μέρκελ δε νοστάλγησε την παλαιά πατρίδα της, την Ανατολική Γερμανία, ούτε έγινε οπαδός του ΚΚΕ. από τον Βαλκάνιο Άρκεσε όμως η παρουσίαση της πρότασης για το κούρεμα του γαμπρού, δηλαδή των κομιστών των ομολόγων που εκδίδουν οι πτωχοί Ευρωπαίοι, για να εκτιναχθούν τα spreads στον ουρανό, κάτι που ήταν απολύτως αναμενόμενο. Και ήταν αναμενόμενο γιατί (χωρίς τον Στάλιν ή τον Μάο στη θέση του πλανητάρχη) ποτέ την κρίση δεν την πληρώνει η πλουτοκρατία, δηλαδή οι ομολογιούχοι, είτε αυτοί είναι η J.P.Morgan, είτε το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Απόρων Κορασίδων. Απλώς οι διαχειριστές αυτής της «πλουτοκρατίας», και μόνο στην προαναγγελία του κουρέματος, αυξάνουν τα επιτόκια με την αύξηση των spreads, προεισπράττοντας έτσι τα έξοδα του «κομμωτηρίου» της Μέρκελ. Επειδή, όπως επανειλημμένα έχει συμβεί, οι χειρότερες πρακτικές (ή ίσως εν προκειμένω οι χειρότερες προθέσεις) κρύβονται πίσω από φαινομενικά δίκαιες προτάσεις, η πρόταση για το κούρεμα των ομολόγων δεν είναι τίποτε λιγότερο από την άρση της προστασίας που όλοι αισθάνονταν με την εισαγωγή του ΕΥΡΩ. Μα θα σου πει η Μέρκελ, είχε δώσει κανένας εγγύηση ότι όσοι προσχώρησαν στο ΕΥΡΩ ποτέ δεν θα πτωχεύσουν; Αμηχανία και αδιέξοδα Η απάντηση είναι βέβαια ότι όλοι θεωρούσαν αδιανόητο κάτι τέτοιο και για το λόγο αυτόν οι περισσότεροι έτρεξαν να ζητήσουν την ένταξή τους στην Ευρωζώνη. Απαλλοτρίωσαν έτσι τη δυνατότητά τους να υποτιμούν το νόμισμά τους για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους, με αντάλλαγμα την «αυτονόητη» προστασία της Ευρωζώνης, που μεταφράσθηκε σε χαμηλά επιτόκια δανεισμού. Τώρα με την προαναγγελία του κουρέματος των ομολόγων και την εκτίναξη των επιτοκίων, οι πτωχές χώρες του ΕΥΡΩ έχασαν την κυριότερη (και ίσως τη μοναδική) ωφέλεια του ΕΥΡΩ, δηλαδή τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού, ενώ έχουν ήδη απαλλοτριώσει τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματός τους. Είναι βέβαιο ότι αν τελικά υιοθετηθεί ο νέος μηχανισμός «διάσωσης», θα αποτελέσει την προαναγγελία του θανάτου του ΕΥΡΩ, αφού τα εξοντωτικά επιτόκια που διαμορφώνονται δεν αφήνουν περιθώρια παραμονής στο ΕΥΡΩ ακόμη και μεγάλων υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης. Είναι να απορεί κανείς γιατί μπροστά στη βέβαιη καταστροφή οι Ευρωπαίοι στέρεψαν από ιδέες. Είναι ακόμη περίεργο, αν δεν έχουν τίποτε καινούργιο να προτείνουν, γιατί δεν εφαρμόζουν τουλάχιστον τα «γιατροσόφια της γιαγιάς», που, αν και πικρά, μπορούν να δώσουν κάποια ελπίδα. Η Ελλάδα και άλλες χώρες έζησαν δεκαετίες με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο να έχει υποθηκεύσει τα φορολογικά και άλλα έσοδά τους. Υπέφεραν αλλά κάποτε ορθοπόδησαν. Γιατί η «πλουτοκρατία» αισθάνθηκε ασφαλής με τις υποθήκες που απέκτησε και προτίμησε χαμηλότερα αλλά ασφαλή επιτόκια. Αν όμως η «πλουτοκρατία» προειδοποιηθεί ότι θα κληθεί «να πληρώσει την κρίση», θα ανεβάσει τα επιτόκια, όπως ήδη έκανε, και καμία υπερχρεωμένη χώρα δεν θα ορθοποδήσει ποτέ, όσους μισθούς και συντάξεις και να περικόψει, γιατί κανένας δεν γλύτωσε ποτέ, όταν έπεσε στα χέρια των τοκογλύφων. Παλιές συνταγές σε νέους καιρούς Θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο συνεγγυητικό κεφάλαιο της Ευρωζώνης με αρχικές άμεσες μεταβιβάσεις και εν συνεχεία με τροφοδότησή του από τη φορολόγηση των τραπεζικών συναλλαγών. Το Ταμείο του συνεγγυητικού κεφαλαίου θα εγγυάται το 100% των ομολόγων, που οι εκδότριες χώρες θα ζητούν την εγγύησή του με κάλυμμα την ενεχυρίαση τίτλων προεσόδων, κυρίως φορολογικών, των αιτουσών χωρών, την είσπραξη των οποίων θα εξασφαλίζει η παρουσία γραφείων του Ταμείου στις χώρες αυτές κατά τα πρότυπα του παλαιού Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Πικρό το φάρμακο της γιαγιάς, αλλά με την εγγύηση του Συνεγγυητικού κεφαλαίου τα επιτόκια θα επανέλθουν στα προ της κρίσης επίπεδα και μπορεί κάποτε οι υπερχρεωμένες χώρες να ορθοποδήσουν. Θα υπάρξουν μορφασμοί αποδοκιμασίας από πολλούς που έχουν στοιχηματίσει στην κατάρρευση του ΕΥΡΩ, και σίγουρα αυτών που έχουν ποντάρει στην κατάρρευση γενικώς. Αλλά η γιαγιά που έτυχε να έχει ζήσει το κραχ του 1929, θα επιμένει ότι, μέχρι να βρεθεί το φάρμακο για την ελονοσία, το κινίνο είναι καλύτερο από την αναμονή της ευσπλαχνίας των κουνουπιών. |
