Κυριακή, 5 Μαΐου 2024
05
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009


Σχολική ένταξη
Ρωτήσαμε τα κόμματα τί θα κάνουν αν πάρουν την εξουσία.

«Δεν είναι μόνο αριθμοί»
Νέο εκπαιδευτικό υλικό για τη μετανάστευση και το άσυλο.
Της Σοφίας Πράπα

Νέες μορφές ανισότητας
Η κοινωνιολογική θεωρία στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη.
Της Σίσσυς Ανδριτσοπούλου

Παλιννοστούντες και προγράμματα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας
Πώς η γραφειοκρατία βάζει την άμαξα μπροστά και τα άλογα πίσω.
Της Νατέλας Καλαϊτσίδη

Τα διαπολιτισμικά σχολεία
Πικρές αλήθειες για την εφαρμογή του θεσμού αλά ελληνικά.
Της Συντακτικής Ομάδας 

Βιώνοντας την πολυπολιτισμικότητα ως παράλληλο σύμπαν
Συνύπαρξη αντί συγχώνευσης στο Λονδίνο, μια κριτική ματιά.
Της Κυριακής Τριπερίνα

Editorial
Αφιέρωμα στην πολυμορφία της ελληνικής κοινωνίας με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά

Ατζέντα
Προκηρύξεις, πρωτοβουλίες, συνέδρια, ημερίδες

Σχολιαστής
Η οικογένεια δίνει Πανελλήνιες

Καυτή Πατάτα
Κάπνισμα, απαγορεύσεις και αυτογνωσία

Αντιλογίες
Μήπως αντιδράμε ελληνικά στην κρίση;

Πήγα-Είδα-Διάβασα
Ο μήνας που έφυγε. Τα καλά πρέπει να μοιράζονται

PDF Εκτύπωση E-mail
Στο τεύχος Μαΐου φιλοξενήσαμε το άρθρο του Α. Χατζόπουλου «Crisis story» στο οποίο ο αρθρογράφος αναφέρεται στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας σε συνάρτηση με τον ρόλο των τραπεζών. Λάβαμε και δημοσιεύουμε με κάποια μικρή καθυστέρηση μια διαφορετική προσέγγιση που την υπογράφει ο αιρετικός «Βαλκάνιος». Γιατί κυνηγάτε τα golden boys, αναρωτιέται. Κοιτάξτε τον καθρέπτη και θα δείτε τους υπαίτιους της κρίσης !!!

Η κρίση, τα σκάνδαλα και το αυτονόητο.

από τον Βαλκάνιο

Αναλύοντας (;) την κρίση

Είναι μια απόλαυση να διαβάζεις τις αναλύσεις για τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό Αρμαγεδδώνα που ζούμε. Είναι αρκετά εύκολο να καταλάβεις τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κάθε πικραμένου αναλυτή, πολύ περισσότερο όταν αυτός έχει παίξει κάποιο ενεργό ρόλο στα γεγονότα, τις ενοχές ή τις μνησικακίες του, την ανομολόγητη διάθεση για αντιδράσεις του είδους «δεν φταίμε εμείς» ή «σας τα είχαμε πει». Μα και από τις λύσεις που προτείνει καθένας από τους παραπάνω αναλυτές μπορείς να καταλάβεις ποιός είναι ο ιδεολογικός του λειμώνας. Υπάρχει ένας απλοϊκός τυφλοσούρτης για να βρεις την άκρη όταν σου εξηγούν τις «αιτίες» ή σου προτείνουν τις «λύσεις».

Η φιλελεύθερη λύση

Οι αμετανόητοι «φιλελεύθεροι» τα φορτώνουν στους άπληστους τραπεζίτες και προτείνουν με βαριά καρδιά την προσωρινή κρατική παρέμβαση, κάτι δηλαδή σαν σοσιαλδημοκρατία με ημερομηνία λήξεως.

Η κρατικιστική λύση

Αντίθετα, οι αμετανόητοι «κρατιστές», περιλαμβανομένων των οπαδών του μακαρίτη υπαρκτού σοσιαλισμού, καθώς και των οπαδών της υπαρκτής ακροδεξιάς ή και της λαϊκής δεξιάς, τα φορτώνουν στον καπιταλισμό, στην παγκοσμιοποίηση και άλλες αντιδημοκρατικές δυνάμεις γενικώς. Οι παραπάνω δεν έχουν ενιαία θέση ως προς τις λύσεις που προτείνουν, αφού π.χ. η επαναφορά του υπαρκτού σοσιαλισμού, που προφανώς ονειρεύονται οι κομμουνιστές, αποτελεί ανάθεμα για όλους τους υπόλοιπους κρατιστές.

Για όλα φταίνε τα «golden boys»

Στο στόχαστρο όλων βρίσκονται οι μέχρι πριν από λίγο διαχειριστές του συστήματος, τα «golden boys» και οι υπέρογκες αμοιβές τους. Φαίνεται πως δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά Ελληνικό όταν κάτι πάει στραβά να αναζητείται το φταίξιμο πάντοτε στους άλλους και ποτέ στους ίδιους τους παθόντες, ακόμη και όταν το «συντρέχον πταίσμα» είναι αυταπόδεικτο.

Όλοι αυτοί που ζητούν το κεφάλι των golden boys δεν είχαν κανένα δισταγμό να απολαμβάνουν τις υψηλές αποδόσεις που τα golden boys τους εξασφάλιζαν και απωθούσαν από τη σκέψη τους το αυτονόητο, ότι υψηλές αποδόσεις χωρίς υψηλό ρίσκο είναι ανέφικτες. Τώρα αναζητούν υπαίτιους της ζημιάς για τη ζαριά που έπαιξαν και έχασαν.

Πραγματικά, φαίνεται πως είχα βιαστεί το 2000 να οικτίρω εκείνους τους Έλληνες για τις κατάρες και τους κοπετούς τους, όταν μαζί με τα άλλα χρηματιστήρια έπεσε απότομα και το Ελληνικό χρηματιστήριο και έχασαν τα λεφτά τους.

Η ελληνική αντίδραση στην κρίση

Γιατί βέβαια το περίφημο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» δεν ήταν οι φούσκες που έσκασαν εκείνο τον καιρό. Φούσκες έσκαγαν, σκάνε και θα σκάνε πάντοτε και παντού σε όλο τον κόσμο. Το σκάνδαλο του Ελληνικού χρηματιστηρίου ήταν το αποτέλεσμα της άρνησης των Ελλήνων να παραδεχτούν ότι τζογάρησαν και έχασαν. Βοήθησαν σε αυτό και αρκετοί πολιτικοί που είτε από κομματικό πατριωτισμό διατυμπάνισαν το σκάνδαλο είτε, ακόμη χειρότερα, κάποιοι άλλοι, θεωρητικά αντίπαλοι των σκανδαλοποιών, που από εσωκομματικούς υπολογισμούς έκλεισαν το μάτι στους προωθητές του σκανδάλου.

Και όμως βλέπουμε σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα άνθρωποι σοβαροί να ζητούν το αίμα των golden boys χωρίς να διερωτώνται για τις δικές τους ευθύνες όχι μόνο γιατί τα άφησαν ανεξέλεγκτα τόσον καιρό, αλλά και γιατί επωφελήθηκαν από τα «τοξικά» τους κατασκευάσματα «χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ», ενώ τώρα ρίχνουν το λίθο του αναθέματος στους «τοξικομανείς» διαχειριστές τους. Λοιπόν μπορεί πλέον όλος ο κόσμος να φωνάξει: «Μην αντιδράτε ελληνικά στην κρίση»
Είναι όμως ακόμη πιο «Ελληνικός» ο τρόπος που προτείνεται για τη θεραπεία του προβλήματος και την «τιμωρία των ενόχων». Προτείνεται να κοπούν τα bonus των golden boys. Προφανώς ενάντια σε κάθε λογική αναμένεται ότι αυτοί (τα golden boys) που, έχοντας τα bonus τα θαλάσσωσαν ως διαχειριστές, θα τα πάνε καλύτερα στο μέλλον αν μείνουν χωρίς τα bonus.

Οι Τράπεζες κατηγορούνται ότι δεν δίνουν δάνεια και μάλιστα με χαμηλά επιτόκια στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά και ότι εκβιάζουν αρνούμενες να «διασωθούν» από το Κράτος, συγχρόνως δε νομοθετούνται περιορισμοί στους πλειστηριασμούς.

Πρόκειται για πραγματική σχιζοφρένεια.

Κάποιοι ξέχασαν φαίνεται ότι το κακό ξεκίνησε από κάποιους τραπεζίτες στις ΗΠΑ που χορηγούσαν δάνεια με τη σέσουλα χωρίς επαρκείς εξασφαλίσεις.

Εκτός αν η καταστρεπτική τακτική αυτών των αμερικανών τραπεζιτών θεωρείται πανάκεια στην Ελλάδα, επειδή ίσως οι Έλληνες έχουν φιλότιμο και δεν διανοούνται ποτέ να αφήσουν τα δάνειά τους απλήρωτα.
Τη στιγμή δηλαδή που σε όλο τον κόσμο κανένας δεν εμπιστεύεται κανένα, με τα γνωστά αποτελέσματα στην διατραπεζική αγορά, καλούνται οι Τράπεζες να αυτοκτονήσουν, δανείζοντας στους μη έχοντες και μάλιστα πολλές φορές χωρίς δικαίωμα να εξαναγκάσουν την πληρωμή από τους δανειολήπτες με αναγκαστικούς πλειστηριασμούς.

Είναι φανερό ότι από τη μια μεριά η αφέλεια ή η κουτοπονηριά, η άγνοια αλλά ακόμη χειρότερα, ο τρόμος μπρος στην ανεπιθύμητη εξέλιξη, η ανατριχίλα μπρος την παραμικρή απόκλιση από τα όσια και τα ιερά του κάθε «ισμού», η πραγματικότητα που διαψεύδει τις θεοποιημένες ιδεολογίες, δηλαδή ο δογματισμός, που ανέκαθεν αποτέλεσε την ασφαλέστερη συνταγή αποτυχίας και οδήγησε στην κατάρρευση διαδοχικών κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, καλά κρατεί.

Υπάρχει διέξοδος;

Και όμως υπάρχουν κάποιες ιδέες, που θα μπορούσαν να δοκιμασθούν, χωρίς βέβαια εγγύηση επιτυχίας, με μοναδικό προσόν το γεγονός ότι δεν μπαίνουν στο καλούπι κανενός «ισμού», και για το λόγο αυτό δεν αποτελούν εκ προοιμίου συνταγές αποτυχίας, αλλά και με σημαντικό μειονέκτημα το γεγονός ότι οι ιδέες αυτές, πλήττοντας τα ιερά και τα όσια πολλών κοινωνικοοικονομικών θρησκειών, είναι μοιραίο να αντιμετωπιστούν σαν «μη αναγνωρισμένα θρησκεύματα».

Μήπως ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε λύσεις πραγματικά καινούριες;