 |
 |
 |
|
Είναι να μην σου τύχει. Αλλά τυχαίνει σχετικά συχνά και τις περισσότερες φορές είναι ανεξάρτητο από τις δέουσες προφυλάξεις. Είσαι γονιός και φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί με αυτισμό ή άλλες σοβαρές διαταραχές. Πολύ σύντομα θα διαπιστώσεις ότι πρέπει να διαθέτεις αστείρευτες δυνάμεις και χρήμα για να φθάσεις αξιοπρεπώς για όλους στο όποιο τέλος. Και όμως υπάρχουν επαγγελματίες που δίνουν μέσα από τις ανεπαρκείς υποδομές των ιδρυμάτων την μάχη με απόλυτη προσωπική αξιοπρέπεια. Οι πιο πολλοί «καίγονται» γρήγορα και αναγκάζονται να φύγουν χωρίς να κοιτάξουν καν πίσω τους. Όλοι γνωρίζουν τι έπαθε η γυναίκα του Λώτ.
από την Νατάσα Σταματοπούλου Αν έχεις τύχη διάβαινεΕίμαστε ένας λαός που βασίζεται στην εύνοια της τύχης και υπερφυσικών δυνάμεων. Βάζουμε μιά χάντρα θαλασσιά και ορμάμε. Στην θάλασσα, στους δρόμους, στις όποιες προσωπικές αλλά και κοινωνικές μας συμπεριφορές. Από τις πιό δραματικές επιπτώσεις αυτής της προσέγγισης είναι όσα συμβαίνουν στον χώρο της ειδικής αγωγής. Εκεί βρίσκει κανείς παιδιά όλων των ηλικιών που ζουν ένα δράμα, όχι μόνο λόγω της κατάστασής τους αλλά και λόγω της ανυπαρξίας υποδομών για να βοηθηθούν. Όλοι εύχονται να μην τους τύχει ένα παιδί με αυτισμό ή άλλες σοβαρές διαταραχές. Προφανώς είναι απευκταίο. Όμως, δυστυχώς συμβαίνει. Και οι μόνοι που ασχολούνται είναι οι άτυχοι γονείς (και όχι όλοι), κάποια ιδρύματα με πενιχρούς πόρους και ορισμένα άτομα που έχουν βάλει το προσωπικό τους στοίχημα. Σε τελική ανάλυση όλο το σύστημα βασίζεται στην καλή θέληση και αυταπάρνηση ορισμένων ατόμων στην πρώτη γραμμή. Δηλαδή με δυό λόγια δεν υπάρχει πραγματικά σοβαρή θεσμική αντιμετώπιση. Η εμπειρία της απασχόλησης σε ένα ίδρυμα για άτομα που είχαν ανάγκη ειδικής αγωγής. Είμαι μουσικός. Και με αυτή μου την ιδιότητα ξεκίνησα πριν χρόνια μιά σχετικά σύντομη διαδρομή στην ειδική μουσική αγωγή σε διάφορα ιδρύματα. Σύντομη γιατί δεν άντεξα άλλο. Burn out. Τα στατιστικά δείχνουν πως αυτό είναι συνηθισμένο γιατί έχεις να κάνεις με πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Όμως είναι αποκαρδιωτικό να καίγεσαι επειδή οι υλικές υποδομές, η χρηματική υποστήριξη και η όποια αναγνώριση του έργου σου είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Θυμάμαι την οργάνωση κάποιας γιορτής. Έτυχε να δωρίσει κάποιος τις μπογιές, επιστράτευσα φίλους εκτός ιδρύματος γιά να βάψουν το υποτυπώδες σκηνικό από χοντρό χαρτόνι αγορασμένο με προσωπικά έξοδα. Όλα έγιναν για την προσωπική ευχαρίστηση, για ένα ατομικό στοίχημα που την συγκεκριμένη φορά ευτυχώς κερδήθηκε. Η χαρά, η ικανοποίηση και το αίσθημα της ολοκλήρωσης ήταν εμφανή στα πρόσωπα των παιδιών. Ευτυχώς. Να ο ρόλος της τύχης. Αυτό είναι και το εκνευριστικό σε όλο τον χώρο της ειδικής αγωγής. Το σύνδρομο της θαλασσιάς χάντρας. Άνθρωποι υπάρχουν. Όχι πολλοί. Όμως έχουν θέληση, μεράκι και ιδέες για δουλειά. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να υπάρχει και ενδιαφέρον από τα θεσμικά όργανα της πολιτείας για την σωστή οργάνωση αυτού του χώρου. Έτσι καταλήγουμε σε έναν επαγγελματικό καυγά μεταξύ μουσικών, ψυχολόγων, εκπαιδευτικών σχετικά με το ποιός κλάδος δικαιούται να ασχολείται με αυτήν τη μουσική θεραπεία. Άκρη δεν βρίσκουμε ακριβώς γιατί δεν υπάρχουν κανόνες. Το σύστημα είναι περίπου στην τύχη του. Μην ξεχάσουμε την θαλασσιά χάντρα. Επαγγελματίες χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα – Ιδρύματα χωρίς υποδομές και πόρους. Να απαριθμήσω τις εγκυκλίους, τις προσπάθειες για την αναγνώριση είναι χαμένος κόπος. Επαγγελματικά δικαιώματα, νομίζω τα λένε ... Όλα τα άτομα στον χώρο τα ξέρουν και ζουν με το παράπονο. Γιατί τυπικά κάνουν κάτι το οποίο δεν υπάρχει γιά το επίσημο Ελληνικό κράτος. Άλλη μία δυσμενής σύγκριση με τον υπόλοιπο «Δυτικό» κόσμο. Πολιτισμός είναι πολλά πράγματα που δεν αποτυπώνονται απαραίτητα από τα media σε φανταχτερές εικόνες ή που υπάγονται σε συγκεκριμένους αριθμητικούς στόχους και ικανοποίηση ευρωπαϊκών υποχρεώσεων. Έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ψυχές. Και εκεί η θαλασσιά χάντρα δεν μπορεί να βοηθήσει. Όπως είναι τα πράγματα σήμερα όλοι είναι χαμένοι: οι επαγγελματίες στον χώρο που τυπικά δεν υπάρχουν, τα ιδρύματα που δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν θεσμικά σωστές υπηρεσίες και βέβαια, οι μεγάλοι χαμένοι, τα παιδιά... Ας τα βρούμε επί τέλους. Γιά το καλό όλων. Αλλά κυρίως για το καλό αυτών των παιδιών που κι αυτά έχουν ψυχή... Καιρός να περάσουμε από την θαλασσιά χάντρα στην ανθρώπινη ψυχή. Υστερόγραφο: Μιά που μιλάμε γιά μουσική θεραπεία: Ένα τραγούδι που άκουγα καθώς έγραφα αυτό το κομμάτι χαράχθηκε στο μυαλό μου και οι στίχοι μου φάνηκαν ιδανικοί γιά να περιγράψουν την υπέρβαση που πρέπει να γίνει στο χώρο της ειδικής αγωγής. Επιλέγω χαρακτηριστικό απόσπασμα: |
