 |
 |
 |
|
Πού είναι εκείνες οι εποχές που το καλοκαίρι πριν τις δημοτικές εκλογές ήταν ένα ωραίο πανηγύρι, με τις δημοτικές παρατάξεις έτοιμες να υποσχεθούν τα πάντα και τους/τις υποψήφιους/ες να συνωθούνται στα τυπογραφεία και να αρχίζουν τις επαφές με ξεχασμένους συγγενείς και μακρινά ξαδέλφια; Φέτος, απ’όσο βλέπουμε και μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μια περίεργη ησυχία καλύπτει την επικράτεια: υποψηφιότητες δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί επίσημα σε πολλές πόλεις και ιδίως στις μεγάλες, οι δε συνενώσεις δήμων, όπου έγιναν, μάλλον μούδιασαν τους ενδιαφερόμενους/ες παρά τους παρακίνησαν. Για να μη μιλήσουμε για την αντανάκλαση της κρίσης στα κόμματα (αλήθεια, παιδιά, τι φοβόσαστε; Η δουλειά σας δεν είναι να βγείτε στην κοινωνία;). Ισως όμως ο δισταγμός και η επιφύλαξη που διακρίνουμε από την πλευρά των επίσημων υποψηφιοτήτων με ή χωρίς κομματική υποστήριξη, να οφείλεται στην ανασφάλεια που δημιουργεί ο νέος νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση. Οι κυνικότεροι από μας υποστηρίζουν ότι οι δημοτικές παρατάξεις δεν εμφανίζονται ακόμη επίσημα και ολοκληρωμένα γιατί οι υποψήφιοι και οι μηχανισμοί που τους στηρίζουν δεν είναι ακόμη βέβαιοι τι θέλουμε να ακούσουμε εμείς οι ψηφοφόροι ώστε να μας το σερβίρουν στο πιάτο. Φοβούνται βέβαια και το τι θα ακούσουν οι ίδιοι, μιας και οι γενικεύσεις τύπου «όλοι ίδιοι είναι» και «όλοι κλέφτες είναι» τείνουν να κυριαρχήσουν στην πολιτική μας ζωή ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται ότι πιστεύουν τα «επιτελεία». Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που υποστηρίζουν τη γνωστή άποψη ότι ο ρομαντισμός είναι η άλλη όψη του κυνισμού. Κάπως έτσι οι ρομαντικότεροι από μας ελπίζουν (βάσιμα;) ότι τώρα είναι η ώρα των μεγάλων αλλαγών και των ανατροπών. Μεταξύ τους είναι και κάποιοι αμετανόητοι λενινιστές που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το καινούριο νικάει πάντα (ή άντε, σχεδόν πάντα) το παλιό. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι η good old (Μάης 68 κλπ., ξέρετε τώρα) αντίληψη ότι όλα είναι πολιτικά και πολιτική. Επειδή λοιπόν συγκαταλέγουμε τους εαυτούς μας σ’αυτή την τελευταία κατηγορία, λέμε ότι ήρθε πια η ώρα να απαιτήσουμε από τα σχήματα που θα θέσουν υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές να μας εξηγήσουν εκ των προτέρων τι θα κάνουν με τις νέες αρμοδιότητες που αναλαμβάνουν οι πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ. Είναι σαφές ότι ο νέος νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση δίνει στις δημοτικές αρχές ένα ευρύ περιθώριο αποφάσεων. Όμως, κάθε απόφαση που θα πάρουν τα δημοτικά συμβούλια που θα προκύψουν από τις εκλογές του φθινοπώρου θα περιέχει πολιτική επιλογή. Αυτό γίνεται ακόμη σαφέστερο αν συνυπολογισθούν οι συνέργιες που αναπτύσσονται με άλλες προωθούμενες νομοθετικές αλλαγές, όπως για παράδειγμα στον τομέα της δια βίου εκπαίδευσης. Αν λοιπόν οι δήμοι όχι απλώς θα παίρνουν αποφάσεις αλλά θα χαράσσουν τοπική πολιτική, καλό θα ήταν οι υποψήφιοι/ες να μας πουν από τώρα το πλαίσιο αρχών και το πρόγραμμα που σκοπεύουν να ακολουθήσουν. Για παράδειγμα, θα αναλάβουν την ευθύνη της πρωτοβάθμιας φροντίδας στην υγεία και στην πρόνοια. Πώς ακριβώς θα ασκήσουν τις αρμοδιότητες αυτές; Ποια θέματα θα είναι η προτεραιότητά τους; Υπάρχει βέβαια η εύκολη απάντηση, η τήρηση του νόμου. Αυτό σημαίνει ότι όσοι δημότες ζητήσουν άδεια να αποκτήσουν πάγκο στη λαϊκή αγορά της πόλης και πληρούν τις προϋποθέσεις, θα την πάρουν, σωστά; Ισχύει το ίδιο και για όσους ζητήσουν άδεια να κτίσουν σπίτι; Και πάλι, υπάρχουν θέματα για τα οποία η απάντηση δεν μπορεί καν να είναι τόσο απλή. Για παράδειγμα, οι δήμοι θα κληθούν να αναπτύξουν σχέδια δια βίου εκπαίδευσης στην περιοχή ευθύνης τους. Με ποιο τρόπο θα επιλέξουν τα θέματα κατάρτισης, ερώτηση που υποκρύπτει μια άλλη, σε ποιους τομείς βλέπουν την ανάπτυξη του τόπου και επομένως κρίνουν ότι χρειάζονται προγράμματα εκπαίδευσης; Ποιος θα υλοποιήσει τα προγράμματα αυτά και πώς εξασφαλίζονται, αν εξασφαλίζονται βέβαια, οι όροι διαφάνειας στις «προγραμματικές συμβάσεις» που πολύ πλασάρονται τελευταία; Υπάρχει ένα συνολικότερο σχέδιο που να εξηγεί και να δεσμεύει τους υποψηφίους στις αποφάσεις που θα πάρουν αν εκλεγούν; Με άλλα λόγια: κυρίες και κύριοι υποψήφιοι, πείτε μας το πρόγραμμά σας. Το ζητάμε γιατί μόνον έτσι η αντιπροσώπευση, άρα και η δημοκρατία, μπορεί να γίνει ουσιαστική. Αν πάλι προτιμήσουμε τη σιωπή, τότε θα διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά πως παρότι όλα αλλάζουν, παραμένουν (επικινδύνως) τόσο, μα τόσο ίδια. |
