Editorial

Φτάσαμε αισίως στο όγδοο τεύχος του περιοδικού. Είμαστε περήφανοι για το κατόρθωμα μας αυτό γιατί είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε στην πράξη πόσο δύσκολη είναι η τακτική μηνιαία έκδοση ενός ηλεκτρονικού περιοδικού. Όμως αντλούμε τη δύναμη μας από δύο παράγοντες: το σκοπό του περιοδικού να συμβάλλει στην μείωση και τελικά στην εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων στην χώρα μας, και την απήχηση που έχει η έκδοση του. Είναι αλήθεια ότι με κάθε τεύχος ανεβαίνει η αναγνωσιμότητα, πληθαίνουν τα μηνύματα των αναγνωστών, προστίθενται καινούργιοι συνεργάτες και αρθρογράφοι.

Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι το 2010 θα είναι δύσκολη χρονιά, δυσκολότερη από το 2009. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι κοινωνικές ανισότητες στην Ελλάδα δείχνουν να μεγεθύνονται ανησυχητικά. Για παράδειγμα η τελευταία εκτίμηση της ΓΣΕΕ για το μέγεθος της ανεργίας στην χώρα ξεπερνάει το 15%. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι για κάθε έξι ανθρώπους που ανήκουν στο ενεργό εργατικό δυναμικό ο ένας είναι άνεργος. Το "ψηφιακό χάσμα" σύμφωνα με μελέτη του Παρατηρητήριου για την Κοινωνία της Πληροφορίας , την οποία θα παρουσιάσουμε στο επόμενο τεύχος, πλήττει περισσότερο τις ήδη ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Και στο επίπεδο του γενικού πληθυσμού όμως επτά στους δέκα κατοίκους της Ελλάδας δεν έχουν καμιά δεξιότητα στην ηλεκτρονική τεχνολογία όταν ο μέσος όρος της Ευρώπης των 27 είναι τέσσερις στους δέκα. Είναι σαν να λέγαμε στην δεκαετία του 80 ότι επτά στους δέκα δεν ξέρουν να χρησιμοποιήσουν σταθερό τηλέφωνο. Και αν αυτά συμβαίνουν στον γενικό πληθυσμό μπορείτε με ευκολία να υποθέσετε το μέγεθος του προβλήματος στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Να προσθέσουμε στα δύο προηγούμενα παραδείγματα το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός παιδιών μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και παρακολούθησαν τις διάφορες βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως αλλοδαποί, ωθούμενοι έτσι στο περιθώριο.

Στο διπλό τεύχος Δεκεμβρίου 2009 – Ιανουαρίου 2010 η Σίσσυ Ανδριτσοπούλου και η Κυριακή Τριπερίνα παρουσιάζουν μια συγκλονιστική συνέντευξη με τους νηπιαγωγούς και τους δάσκαλους που παραδίδουν μαθήματα στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό που λειτουργούν στο νοσοκομείο παίδων Αγία Σοφία. Το σχολείο απευθύνεται στα παιδιά που χρειάζεται να παραμείνουν στο νοσοκομείο για μεγάλο χρονικό διάστημα με προτεραιότητα στα παιδιά του ογκολογικού και του ορθοπεδικού τμήματος. Στο περιβάλλον αυτό η εκπαιδευτική διαδικασία είναι πηγή χαράς, ίσως η μόνη πολλές φορές.

Η Μαίρη Δέδε, με αφορμή την παράσταση του Lars Noren που εδώ και τέσσερα χρόνια παρουσιάζεται στο θέατρο Δώμα, επιχειρεί μια σύντομη αλλά περιεκτική περιγραφή της βίας που υπάρχει (όσο και αν εθελοτυφλούμε) και στα σχολεία της χώρας μας. Η σχολική βία εδράζεται στις κοινωνικές ανισότητες και στην απόρριψη και καταδίκη του «διαφορετικού». Όσο οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, τόσο η βία στα σχολεία θα ευδοκιμεί. Πριν ο επόμενος Loser μπει στην τάξη με Kalashnikov, ελπίζουμε πως οι παράγοντες που αποτελούν το σχολικό περιβάλλον, θα υπηρετήσουν με ευσυνειδησία το ρόλο τους, προκειμένου τουλάχιστον η σχολική κοινότητα να μάθει να ανέχεται οτιδήποτε δεν είναι ομοιόμορφο.

Η Λιλίκα Τρικαλινού, γράφει για τον Άγιο Βασίλη και ανακαλεί εικόνες από τα παιδικά της χρόνια. «Ακόμα κι όταν μεγαλώνουμε και ξέρουμε ότι δεν θα τον δούμε ποτέ ούτε να μπαίνει, ούτε να βγαίνει από την καμινάδα που δεν έχουν τα διαμερίσματά μας, γιατί ‘Αγιος Βασίλης’ δεν υπάρχει, η ουσία του είναι πάντα μαζί μας», γράφει η ίδια και όσοι είχαμε Άγιο Βασίλη συμφωνούμε μαζί της.

Η Κυριακή Τριπερίνα, γράφει για το e - goverment. "Σύμφωνα με τον ορισμό της Ερωπαϊκής Ένωσης", μας εξηγεί, "η ηλεκτρονική διακυβέρνηση ορίζεται ως «η χρήση των τεχνολογιών των πληροφοριών και των επικοινωνιών στις δημόσιες διοικήσεις, σε συνδυασμό με οργανωτικές αλλαγές και νέες δεξιότητες του προσωπικού. Σκοπός είναι η βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών, καθώς και η ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών και των διαδικασιών στήριξης των δημόσιων πολιτικών».

Ο Επιβάτης της Ελευθεροτυπίας ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ για το περιοδικό μας: «Στην Ελλάδα, παρ’ όλο που φαίνεται ότι η όσμωση των κοινωνικών τάξεων (τα όρια μεταξύ των τάξεων είναι ασαφή και έτσι οι μετακινήσεις πιο εύκολες), είναι εντονότερη από την υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική, η βαθειά νοοτροπία μας είναι προσηλωμένη σε σχήματα «κλειστά», αυστηρώς προσδιορισμένα από το παρελθόν μας, (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια) που μας κρατούν σαν βαρίδια και που ενισχύουν την ανισότητα στις μεταξύ (διαπροσωπικές) σχέσεις, δηλαδή στις σχέσεις με το Άλλο, το Διαφορετικό.» Πες τα Χρυσόστομε !

Ο Ηλίας Ραφαήλ, γράφει για το «μήνυμα της εκπαίδευσης του ταξιδεύει» περιγράφοντας το πρόγραμμα «Τοπία εκπαίδευσης» το οποίο συγχρηματοδοτείται από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση στα πλαίσια των εγκεκριμένων σχεδίων εταιρικότητας GRUNDTVIG. Ο ίδιος συνοψίζοντας τα οφέλη που προκύπτουν καταλήγει: «Μα πάνω από όλα, σαν θεατρικό «μπουλούκι» μιας άλλης εποχής, θα μεταφέρει από πόλη σε πόλη, από την μία άκρη της Ευρώπης ως την άλλη, την αξία και την χαρά της Εκπαιδευτικής Διαδικασίας και το μήνυμα της ελεύθερης πρόσβασης για όλες και όλους στο Δώρο της Γνώσης».

Στις Αντιγνωμίες η Άννα ξιφομαχεί με τον Γιώργο. «Χριστούγεννα! Η καλύτερη γιορτή του χρόνου! Για πολλούς λόγους μ’ αρέσει που είναι μέρες οικογενειακές, ό,τι κι αν σημαίνει η οικογένεια για τον καθένα.» γράφει η Άννα. «Τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο και δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα. Είναι ακόμα μία μέρα, ή καλύτερα είναι μερικές ακόμα μέρες μέσα στις 365 που έχει ο χρόνος», γράφει ο Γιώργος. Ειρήνη υμίν παιδιά, μέρες που έρχονται.

Η Κυριακή Τριπερίνα γράφει για τη νέα παράσταση του χοροθεάτρου ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ «Imitations» που παρουσιάζεται στο θέατρο «Ροές» στο Γκάζι από 9/11/2009 έως και 12/01/2010 κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Αναγνωρίζει στην ομάδα σύγχρονου χορού ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ μια ξεχωριστή ταυτότητα στην Τέχνη και περιγράφει με ενθουσιασμό τη δουλειά της σαν παράσταση πέρα από την διαφορετικότητα που ανατρέπει τα στερεότυπα.